Η Μυστηριώδης Έλενα Ναβροζίδου
του Ferruccio Giromini
Από την αργυρή πολυτέλεια της μπαρόκ αίθουσας, περνάμε στην χρυσή λάμψη της βυζαντινής. Εδώ, ο χώρος κυριαρχείται από το αυτοκρατορικό ζευγάρι στον βαρύτιμο θρόνο. Το χρυσάφι του σκηνικού έρχεται σε αντίθεση με το σκούρο δέρμα των δύο ομοιωμάτων, που το βαθύ βλέμμα τους ξεχωρίζει μέσα απ’ τις αντανακλάσεις του περιβάλλοντος. Με άκαμπτη θρησκευτικότητα, με άψογο αρχαιοκλασσικό προφίλ, οι δύο βασιλείς σε κοιτάζουν και σε κρίνουν. Εδώ, αισθάνεσαι εσύ γυμνός μπροστά τους. Γυμνή όμως είναι και μια γυναικεία μορφή, πάντα αυτή, η διαβολική ξεναγός μας. Και εδώ, άλλοτε σε δύο, άλλοτε σε τρεις διαστάσεις (με προεκτάσεις στην τέταρτη, τον χρόνο, ακόμα και στην πέμπτη, την αιωνιότητα) η Έλενα, η σκηνοθέτης μπλέκεται με τους ηθοποιούς της για να αισθανθεί μαζί τους την μέθη της προσωπικής έκθεσης, τον ίλιγγο της απώλειας της ταυτότητας, για να τραφεί μέσα από άλλες προσωπικότητες. Η προσφορά αυτή, της ίδιας της σάρκας, αγγίζει την έννοια της τελετουργικής θυσίας. Έτσι δοκιμάζει πάνω της το απόλυτο βαμπιρίστικο δόσιμο στους άλλους για να μπορέσει μετά να απομυζήσει από αυτούς. Με αυτή την αργή εντεινόμενη, λεπτομερή κυκλική πνευματική αυτοϊκανοποίηση μας οδηγεί σε ένα σοκαριστικό εγκεφαλικό οργασμό.
Ειδωλολατρία; Μα στην περίπτωσή μας το είδωλο είναι το σώμα, το δικό της και των άλλων, το ανθρώπινο σώμα φτιαγμένο για να λατρεύεται ολόψυχα. Να ζεις μικρούς θανάτους, πολλούς και συνεχόμενους, σε απόλυτη έκσταση. Να εγκαταλείπεσαι αργά στον μακρύ θάνατο της ζωής και να ξαναγεννιέσαι. Κάθε φορά να γεννάς με αστείρευτη ζωτικότητα νέες ζωές ήδη νεκρές ή τουλάχιστον σίγουρα καταδικασμένες να πεθάνουν και να γεννηθούν πάλι. Εδώ βρίσκεται το κλειδί για να πλησιάσουμε στη φλεγόμενη μυστικιστική τελετή της ιέρειας Έλενας Ναβροζίδου.