Η Μυστηριώδης Έλενα Ναβροζίδου
του Ferruccio Giromini
Σήμερα, μετά από δύο χρόνια εντατικής εργασίας, η Έλενα Ναβροζίδου μας προσκαλεί σε νέους δικούς της κόσμους απ’ το παρελθόν. Πρόκειται για δύο αίθουσες, μία μπαρόκ και μία βυζαντινή, δύο tableaux vivants, κατοικημένα όχι από ζωντανά πρόσωπα αλλά από ανησυχητικά άψυχα ομοιώματα: tableaux, vivants-morts. Ο επισκέπτης με κάποιο δισταγμό αλλά και με ακατανίκητη περιέργεια, ανίκανος να αντισταθεί στην πρόσκληση της υπαινικτικής οικοδέσποινας, εισχωρεί στα άδυτα του εκθαμβωτικού βασιλείου της.
Η μπαρόκ αίθουσα υπόσχεται υπερβολές και αφήνεται σε εκκεντρικότητες, σε μια υπεραφθονία αντικειμένων, χρωμάτων, λάμψεων, απαλών γραμμών, που με τον μεθυστικό χορό τους μας αποκαλύπτουν τον φόβο του κενού. Κλεισμένοι μέσα σε τοιχογραφίες και ταπισερί, χωρίς δυνατότητα διαφυγής, με αριστοκρατικές μανιέρες, μεγάλοι καθισμένοι μολοσσοί, αμφίσημοι βαλέδες προσφέρουν τα ποτά μέσα σε κρυστάλλινα ποτήρια στις κυρίες, απλωμένες νωχελικά και αισθησιακά στους μεταξωτούς καναπέδες. Πληθωρικές δεσποινίδες στο ντύσιμο αλλά και στο γδύσιμό τους ανταλλάσσουν βλέμματα λάγνων υποσχέσεων, με μάτια θολωμένα απ’ την επιθυμία και λαμπερά από μύχιο σαρκασμό. Τα διακοσμητικά είναι στημένα σαν φαλλικά σύμβολα. Στα τραπέζια με τα τορνευτά ζωόμορφα πόδια υπάρχουν εκκεντρικές περούκες και πλούσιες φορεσιές. Οι κυρίες φοράνε μακρυά γυαλιστερά γάντια έτοιμα να καλύψουν, να τονίσουν, να χαϊδέψουν το ερεθισμένο εφηβαίο, τα αισθησιακά περιλαίμια, τα βαρύτιμα στέμματα, τα ρουθούνια που τρεμοπαίζουν ανυπόμονα, τα βαριά στήθη που προσφέρονται αναίσχυντα αποζητώντας το άγγιγμα, το χάδι, το φίλημα. Το βαρύ άρωμα των ρόδων, η λαμπερή αντανάκλαση των μαργαριταριών… Όλα μοιάζουν να προκαλούν κύματα επιθυμίας, δίνες παθών, άλλοτε συγκαλυμμένων, άλλοτε εκρηκτικών. Όλα υποδηλώνουν μια ελεγχόμενη απώλεια ελέγχου. Όλα εκφράζουν την συνειδητή επιθυμία μας να χαθούμε στο ασυνείδητο.