Ένα προσωπικό Χόλυγουντ

του Χάρη Καμπουρίδη

Οι πίνακες της Ναβροζίδου ζουν στον Μύθο και αποδίδουν αμέσως αυτή την αίσθηση στον θεατή. Από έργο σε έργο το βλέμμα μας συναντά μικρές αφηγήσεις όπου τα πρόσωπα –συνήθως η ίδια ή άλλες γυναίκες– παρουσιάζονται σε περιβάλλον γεμάτο χλιδή, σαν βασίλισσες Αμαζόνων στις εικονογραφημένες σειρές ή σε ιστορικές ταινίες του Χόλυγουντ. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι η ζωγράφος κινείται στον χώρο της ποπ αρτ και του φωτορεαλισμού, χρησιμοποιεί δηλαδή την ζωγραφική αληθοφάνεια της αναπαράστασης για να δώσει ζωντάνια στους πίνακες, την αίσθηση ότι είναι «σαν αλήθεια». Οι ιστορίες της έχουν ευγλωττία, μοιάζουν φυσικές σαν παραμύθι ή σαν όνειρο που έχει ζήσει πραγματικά, όσο κι αν η προέλευση των συμβόλων –από παράξενους εξωτικούς πολιτισμούς– αποκλείουν κάτι τέτοιο.

Η ζωγράφος δεν φοβάται το κιτς, την ανάμειξη δηλαδή ετερόκλητων και πομπωδών αισθητικών στοιχείων, όπως και οι περισσότεροι άλλοι συνάδελφοί της αυτής της ζωγραφικής, π.χ. ο Άγγελος Παπαδημητρίου ή ο Θόδωρος Μανωλίδης. Στις μέρες μας άλλωστε ζούμε εικόνες και καταστάσεις ζωής, έναν παγκόσμιο πολιτισμό όπου όλα μπορούν να συνδυαστούν με φυσικότητα. Η ίδια δείχνει να έχει προσωπική σχέση με τις ιστορίες των έργων της, πρωταγωνιστεί σ’ αυτές, αυτοβιογραφείται. Σουρεαλιστική η ατμόσφαιρα, αλλά και αίσθηση ενός καθημερινού ονείρου.

Οι πίνακες έχουν δύναμη, ζουν την εποχή τους, ζουν τους παλιούς μύθους από άλλες εποχές και στέκουν απέναντί μας σαν ιερογλυφικά ενός προσωπικού κόσμου γεμάτου έντονη φαντασία και μορφοπλαστική δύναμη.